Discos magnéticos.
Os discos magnéticos gardan a información en superficies (discos) de natureza magnética. Antes de poder utilizar un disco magnético, este ha de ser preparado (formatado) para que poida recibir información; esta operación divide o disco en pistas e sectores nos que se almacenará a información.
O disco flexible, tan utilizado ata a aparición da memoria flash, era o soporte de almacenamento (magnético) que se utilizaba para transportar información dun ordenador a outro; este disco estaba provisto dunha lámina protexida por unha carcasa de plástico. Os discos flexibles máis utilizados eran os denominados discos de 3 1/2 (nome que facía referencia ao seu tamaño físico en polgadas), aínda que existían outros como os discos ZIP, con capacidade de 100,250 ou 750 MB, e os Superdisk LS-x, con capacidades de 120 ou 240 MB.
Hoxe en día, o representante máis importante dos discos magnéticos é o disco duro, tamén chamado disco fixo, xa que adoita estar dentro do ordenador; non obstante, isto xa non é certo de todo, posto que son frecuentes tamén os discos duros extraíbles e os discos duros externos.
Dependendo da tecnoloxía utilizada para a transferencia de datos, os discos duros poden ser de varios tipos; na actualidade, os máis utilizados son os discos IDE (EIDE); esta tecnoloxía permite conectar ata catro discos con capacidade Gigabytes. Dentro deste tipo hai que falar de subtipo que se diferencian, sobre todo, na velocidade de transferencia de datos: ATA, Ultra-ATA, Ultra DMA, Ultra DMA-66, Ultra DMA-100...; o último en aparecer foi o Serial-ATA.
O disco flexible, tan utilizado ata a aparición da memoria flash, era o soporte de almacenamento (magnético) que se utilizaba para transportar información dun ordenador a outro; este disco estaba provisto dunha lámina protexida por unha carcasa de plástico. Os discos flexibles máis utilizados eran os denominados discos de 3 1/2 (nome que facía referencia ao seu tamaño físico en polgadas), aínda que existían outros como os discos ZIP, con capacidade de 100,250 ou 750 MB, e os Superdisk LS-x, con capacidades de 120 ou 240 MB.
Hoxe en día, o representante máis importante dos discos magnéticos é o disco duro, tamén chamado disco fixo, xa que adoita estar dentro do ordenador; non obstante, isto xa non é certo de todo, posto que son frecuentes tamén os discos duros extraíbles e os discos duros externos.
Dependendo da tecnoloxía utilizada para a transferencia de datos, os discos duros poden ser de varios tipos; na actualidade, os máis utilizados son os discos IDE (EIDE); esta tecnoloxía permite conectar ata catro discos con capacidade Gigabytes. Dentro deste tipo hai que falar de subtipo que se diferencian, sobre todo, na velocidade de transferencia de datos: ATA, Ultra-ATA, Ultra DMA, Ultra DMA-66, Ultra DMA-100...; o último en aparecer foi o Serial-ATA.
Disco ópticos.
CD-ROM
O CD-ROM (Compact Disk-Read Only Memory), coma se pripio nome indica, contén información que só pode ser lida, polo que se utiliza para almacenar información que non teña que ser modificada; esta característica, unida a se gran capacidade e a que a información gravada nel pode ser de distitan natureza (son, vídeo, fotografías...), fan do CD-ROM un soporte ideal para enciclopedias, xogos, software interactivo, etc..
A información está almacenada nunha soa cara, seguindo unha pista única en forma de espiral que comeza no centro do disco e remata no bordo exterior; esta pista está dividida en sectores.
CD grabables e discos regrabables
Aos discos grabables denomínaselles, tecnicamente, discos WORM (Write-One, Read-Many) e identifícaselles mediante as siglas CD R.Además. hai outros discos que poden ser gravados varias veces, borrando en cada gravación a información que existira con antelación; a estes discos identifícaselles coas siglas CD RW.
DVD-ROM
Os discos DVD son, fisicamente, semellantes ás CD-ROMS, pero a súa capacidade é moito maior (varios GB, teoricamente ata 17 GB). Esta capacidade conséguena aumentando a densidade de escritura (máis información no mesmo espazo), aproveitando as dúas caras do disco e almacenando, en cada cara, información en varias capas superpostas.
O CD-ROM (Compact Disk-Read Only Memory), coma se pripio nome indica, contén información que só pode ser lida, polo que se utiliza para almacenar información que non teña que ser modificada; esta característica, unida a se gran capacidade e a que a información gravada nel pode ser de distitan natureza (son, vídeo, fotografías...), fan do CD-ROM un soporte ideal para enciclopedias, xogos, software interactivo, etc..
A información está almacenada nunha soa cara, seguindo unha pista única en forma de espiral que comeza no centro do disco e remata no bordo exterior; esta pista está dividida en sectores.
CD grabables e discos regrabables
Aos discos grabables denomínaselles, tecnicamente, discos WORM (Write-One, Read-Many) e identifícaselles mediante as siglas CD R.Además. hai outros discos que poden ser gravados varias veces, borrando en cada gravación a información que existira con antelación; a estes discos identifícaselles coas siglas CD RW.
DVD-ROM
Os discos DVD son, fisicamente, semellantes ás CD-ROMS, pero a súa capacidade é moito maior (varios GB, teoricamente ata 17 GB). Esta capacidade conséguena aumentando a densidade de escritura (máis información no mesmo espazo), aproveitando as dúas caras do disco e almacenando, en cada cara, información en varias capas superpostas.
As unidades lectoras de DVD evolucionaron ata ofrecer a posbilidad de gravar e regravar información en ellos.Sin embargo, hai varios formatos que son compatibles entre si.
DVD-R: discos que permiten unha soa gravación; poden ser dunha capa (4,7 GB) ou de dobre capa (8,5 GB).
DVD-RW: discos que permiten ser gravado varias veces;tamén poden ser de capa simple ou capa dobre.
DVD-R: discos que permiten unha soa gravación; poden ser dunha capa (4,7 GB) ou de dobre capa (8,5 GB).
DVD-RW: discos que permiten ser gravado varias veces;tamén poden ser de capa simple ou capa dobre.
DVD+R:discos dun só uso, similar aos DVD-R, pero, segundo os seus creadores, con máis compatibilidade respecto a DVD-ROM e DVD-vídeo convencionais.
DVD+RW: discos regrabables similares aos DVD-R, pero coa compatibilidade dos DVD+R; ao igual que todos os anteriores, poden ser de capa simple (4,7 GB) ou de dobre capa (8,5 GB).
Discos magneto-ópticos
Estes discos utilizan unha tecnoloxía mixta: magnética e óptica. A súa gran vantaxe é que permiten almacenar unha gran cantidade de información mediante a técnica óptica, pero, ademais, os datos poden ser modificados e borrados grazas á tecnoloxía magnética.
A lectura de información realízase do mesmo modo que nun disco óptico; a orientación dos cristais fai que o raio de luz se reflicta ou non na dirección determinada para que sexa detectada por un sensor e poida converterse en información dixital (0 e 1).
Memoria FLASH
Adoita conectarse a un porto USB, dende o cal obteñen a enerxía eléctrica suficiente para o seu funcionamento.
As características máis sobresaíntes destes dispositivos son o seu reducido tamaño e a non necesidade dunha pila ou batería que subministre enerxía á memoria para manter a gravación. Iso si, a vida dunha memoria flash non é indefinida: cífranse 100 000 e 1 000 000 as veces que se poderá gravar información nela.
Funcionamento da memoria flash
Como calquera outra memoria, a memoria flash está constituída por celas nas que se garda a información que se quere almacenar. Cada cela é como un transistor convencional, pero cunha porta adicional que é a encargada da carga de información. A memoria flash non é unha memoria RAM, posto que ese caso necesitaría enerxía de forma permanente para non perder os datos.
A causa de que non sexa perpetua está, no desgaste que sofre cada cela ao gravar e borrar a súa información. Outra curiosidade é que o borrado de información se realiza cunha subministración elevada de corrente eléctrica, polo que resulta un proceso lento.
Discos Blu-Ray
Blu-ray, tamén coñecido como Blu-ray Disc ou BD, é un formato de disco óptico de nova xeración de 12 cm de diámetro (igual que o CD e o DVD) para vídeo de gran definición e almacenamento de datos de alta densidade. A súa capacidade de almacenamento chega a 25 GB por capa, aínda que Sony e Panasonic desenvolveron un novo índice de avaliación que permitiría almacenar dende 25 a 33,4 GB por capa. Aínda que outros apuntan que o sucesor do DVD non será un disco óptico, senón a tarxeta de memoria.
A velocidade de transferencia de datos oscila entre 36 Mbps e 54 Mbps (para BD-ROM), pero xa están a desenvolver prototipos con velocidades de transferencia 2 x (o dobre, 72 Mbit/S).
Formatos
BD-ROM: Disco de só lectura.
BD-R: Formato gravable de simple capa e BD-R DL o mesmo pero en dobre capa
BD-RE: Formato regravable de simple capa e BD-RE DL o mesmo pero en dobre capa.
O raio é azul en lugar de vermello.